Ik pakte voor de site van Boekcitaten (voor wie het niet kent: een site waar je citaten uit boeken moet raden, ga er eens kijken!) het boek van Salinger uit de kast: Vanger in het graan.

Jaren geleden had ik de oorspronkelijke, Amerikaanse versie gelezen. Mooi proza, die prachtig vastgehouden landerigheid, maar de puber Holden Caulfield bleef voor mij toch een Amerikaanse puber, met Amerikaanse hang-ups. Hoe oud was ik zelf? Ergens in de 30, schat ik.
Later kocht ik de Nederlandse vertaling (van Johan Hos uit 1989), meer omdat het een mooie gebonden uitgave was en een aanbieding, en zette die naast de Amerikaanse pocket uit 1962.

                        

En nu raak ik opnieuw geboeid door het verhaal, in de vertaling. Sterker nog, ik kan me beter in de hoofdpersoon inleven dan ik me van vroeger herinner. Waar ligt dat aan? Ik heb Amerikaanse literatuur altijd het liefst in het Engels gelezen. Dichter bij de bron. Nu kreeg ik het gevoel dat door het Nederlands de hoofdpersoon meer diepte kreeg, meer een jongen van vlees en bloed werd. In mijn eigen taal kom ik toch nog dichter bij de bron.

Ik moet dus toegeven dat ik liever een vertaling lees dan de oorspronkelijke tekst! Komt dat nou door de uitstekende vertaling of is het een kwestie van ouderdom?

De Chinese overheid laat alle online berichtgeving scannen op verboden of verdachte termen. Bloggers nemen dan hun toevlucht tot geheimtaal: zinsdelen verwisselen, woorden achterstevoren spellen of Chinese karakters in een andere volgorde zetten. Het schijnt dat een bericht verstuurd in JPEG ook minder bereikbaar is voor het zwarte potlood. Maar zo'n bericht kan wel in zijn geheel geblockt worden.

Dat wordt nog wat met de Spelen. De ambtenaren maken overuren om journalisten in de gaten te houden en de berichten in het Ngeles, Rans, Uits, Paans, etcetera etcetera op verdraaide woorden te scannen. 

Ik herinner mij van vroeger de p-taal. Ik was heel trots toen ik die onder de knie kreeg.  Wepie hepet nepiet kependepe, tepeldepe nepiet mepee. 

Geheimtaal is eigenlijk een soort denksport. En dankzij China wordt het nu ook een Olympische sport.

De Russische inwoners van Riga vormen een grote groep. Ze spreken Russisch, hun kinderen gaan naar een Russische school. Er zijn Russische winkels en Russische restaurants. Ze hoeven geen Lets te leren. Op straat hoor je dan ook twee talen.

Voor mijn ongeoefende oor lijkt Lets erg op Russisch, het is allebei onverstaanbaar. Maar omdat we in winkels en café's toch het meest Lets horen, en op straat in het voorbijgaan soms flarden van 'iets anders', ga je erop letten.

De vrouwen met een mobieltje aan hun oor zijn het makkelijkst te beluisteren. Het Lets, concluderen we, lijkt op Luxemburgs. Het is helderder dan het Russisch, dat doorspekt is met zj- en dzj-klanken. Letse vrouwen spreken zangerig. En mooier...

Luister zelf maar.

Mee-ge-kre-gen? Ze hadden er niets van gemerkt. Maar het woord 'meekrijgen' heeft sluipenderwijs zijn intrede gedaan. Het heeft nu een vaste plek in de sensationele berichtgeving rond ongelukken en rampen. Slachtoffers krijgen een microfoon onder de neus: 'Wat hebt u ervan meegekregen?' Getuigen van een ongeluk verklaren dat ook zij er iets van hebben meegekregen. Hulpverleners moeten repareren wat hun cliënten van een traumatische ervaring hebben meegekregen.

En als je er niets van hebt gemerkt, heb je dus ook niets meegekregen.

Is daar nou niets tegen te doen, dames en heren van de media?

De Van Dale zegt:

mee·krij·gen (ov.ww.)

1 toegewezen krijgen om mee te nemen

2 op zijn hand krijgen, overhalen

Het zijn alle drie woorden die in een conversatie een antwoord zijn op een verhaal of stelling. Waar je vroeger 'Ja ja' antwoordde, heb je nu een stopwoordje nodig.

• 'Ik ben typisch een avondmens,'
• 'Oké!'
• 'Het schijnt dat avondmensen meer gevoel voor humor hebben dan ochtendmensen.'
• 'Absoluut!'
• 'En dat een relatie tussen die twee altijd stuk zal lopen.'
• 'Precies!'
• 'Volgens mij ben jij een ochtendmens.'
• 'Nou, dat wisselt nogal.'
• 'Oké!'

Enzovoort.

Zo'n conversatie kan nog heel lang doorgaan.

Zouden ze dat met small talk bedoelen?